De terroristische aanslagen op Oslo en de massale schietpartij op het eiland Utøya in Noorwegen vonden plaats op 22 juli 2011. Hierbij kwamen 77 mensen om – het dodelijkste incident op Noorse bodem sinds de Tweede Wereldoorlog.
De bomaanslag op Oslo
Om 15.26 uur deed een explosie het centrum van Oslo opschudden, waarbij ramen kapot gingen en gebouwen beschadigd raakten. Deze ontploffing vond plaats op korte afstand van een gebouwencomplex waarin talloze overheidsgebouwen waren gehuisvest, waaronder die van de Noorse premier Jens Stoltenberg. Stoltenberg bleef ongedeerd bij de explosie. Acht mensen werden gedood en tientallen raakten gewond. Als het bombardement op een andere tijd van het jaar had plaatsgevonden, zou de lijst met slachtoffers waarschijnlijk veel langer zijn geweest. Doordat veel Noren eind juli op vakantie gaan, stonden veel openbare kantoren in het gebied van de ontploffing op de middag van de aanval leeg.
Politiefunctionarissen stelden vast dat de explosie was veroorzaakt door een autobom. Het Noorse leger vestigde een cordon rond het centrum van Oslo. Uit angst voor meer ontploffingen waarschuwden ambtenaren de bewoners om in hun huizen te blijven. Terwijl de reddings- en bergingsinspanningen in Oslo voortduurden, ontving de politie meldingen van geweerschoten op het vakantie-eiland Utøya. Utøya ligt zo’n 40 km naar het noordwesten vanuit Oslo.
De schietpartijen bij Utøya
Omstreeks 17.00 uur, ongeveer anderhalf uur nadat de bom in Oslo tot ontploffing was gebracht, nam een man verkleed als politieagent de veerboot van het vasteland naar het eiland Utøya. Door te verklaren dat hij een veiligheidscontrole uitvoerde in verband met het bombardement, kreeg hij toegang tot een jeugdkamp van de Noorse Arbeiderspartij.
Om 17:26 uur onving de politie meldingen van geweervuur op het eiland. Gewapend met een automatisch geweer en een pistool richtte de schutter zich het volgende uur methodisch op de ongeveer 600 jongeren in het kamp. Veel van de kampeerders waren tieners – één overlevende was pas tien jaar oud – en de schutter gebruikte zijn politievermomming om enkele van zijn slachtoffers dichterbij te lokken door hen te beloven dat hij hen zou redden.
Een tekort aan transporthelikopters vertraagde de reactie van de wetshandhaving. Tegen de tijd dat de politie om 18.25 uur op het eiland arriveerde, waren minstens 68 mensen gedood. De politie heeft de vermoedelijke schutter enkele minuten later aangehouden, Anders Behring Breivik, zonder incidenten. Het gecombineerde dodental als gevolg van de bombardementen en schietpartijen kwam op 77, waardoor deze aanvallen de dodelijkste in Noorwegen waren sinds de Tweede Wereldoorlog .
Onafhankelijk onderzoek
Een onafhankelijk onderzoek naar de aanslagen, afgerond in augustus 2012, leverde scherpe kritiek op de acties van de Noorse wetshandhavings- en inlichtingendiensten. De “Commissie van 22 juli”, die haar naam ontleende aan de datum van de aanslagen, oordeelde dat de politie het incident had kunnen voorkomen of de impact had kunnen beperken. De bevindingen van het rapport leidden tot het aftreden van talrijke functionarissen, waaronder de chef van de nationale politie van Noorwegen.
Ter nagedachtenis aan de slachtoffers zijn een gedenktekens opgericht buiten de kathedraal van Oslo en op het eiland Utøya.
Breivik, de 32-jarige Noor die beschuldigd werd van het uitvoeren van de twee aanslagen, had geen eerder strafblad. Hij was actief op neonazistische en anti-islamitische websites; hij had tot het moment van de aanslagen geen gewelddadige retoriek getoond. Na zijn arrestatie werd online een manifest van 1.500 pagina’s gevonden, toegeschreven aan ‘Andrew Berwick’, een verengelsing van Breiviks naam.
Breiviks manifest
Het manifest, getiteld “2083: Een Europese Onafhankelijkheidsverklaring”, leende veel passages van het antitechnologiemanifest van Ted Kaczynski (de zogenaamde Unabomber, die zeventien jaar lang een bombardementscampagne voerde in de Verenigde Staten), en stond vol met anti-islamitische uitspraken. De taal en de gebruikte beelden deden denken aan de kruistochten en de religieuze militaire orde van de Tempeliers.
Het manifest beschrijft ook de dagelijkse voorbereidingen die Breivik voorafgaand aan de aanslagen had getroffen. Hij besteedde een aantal jaren aan het verzamelen van geld, om wat hij zijn ‘martelaarschapsoperatie’ noemde, te financieren. Hij huurde een afgelegen boerderij in het oosten van Noorwegen, waardoor zijn aankoop van enkele tonnen kunstmest in de weken voorafgaand aan de ontploffing er minder verdacht uitzag. Kunstmest, gecombineerd met stookolie, vormt een krachtig geïmproviseerd explosief.
Door te stellen dat de Arbeiderspartij er niet in was geslaagd de opmars van het ‘cultureel marxisme’ (een afkeurende term voor een maatschappij waarin verschillende culturen gelijkwaardig naast elkaar leven) en een ‘moslimovername’ te voorkomen. Daarom probeerde Breivik een gewapende opstand te bespoedigen. Zijn aanval op het jeugdkamp van de Arbeiderspartij was bedoeld om het vermogen van de partij om in de toekomst nieuwe aanwas te beperken. Hij was ook van plan de voormalige Labour- premier aan te vallen.
De veroordeling
Hoewel Breivik zowel de bomaanslag in Oslo als de schietpartij in Utøya toegaf, pleitte hij niet schuldig aan de strafrechtelijke aanklachten die tegen hem waren ingediend. In november 2011 concludeerden door de rechtbank aangestelde psychiaters dat Breivik aan paranoïde schizofrenie leed.
Een tweede gerechtelijk onderzoek stelde vast dat Breivik gezond was op het moment van de aanslagen, en het proces mocht doorgaan, waarbij de uiteindelijke beslissing over zijn geestelijke gezondheid aan de rechters werd overgelaten. In augustus 2012 oordeelde de rechtbank dat Breivik gezond was ten tijde van de aanslagen en kreeg hij de maximale straf van 21 jaar gevangenisstraf. Als Breivik aan het einde van die periode een gevaar voor de samenleving zou blijven vormen , zouden daar nog eens vijf jaar aan kunnen worden toegevoegd.
Bronnen:
