De Viking-leiders bouwden relaties op met christelijke monarchieën en de kerk, vooral in Normandië en Engeland . Olaf I Tryggvason, een afstammeling van Harald Fairhair, leidde in 991 een Viking- expeditie naar Engeland. Hij werd gedoopt en keerde in 995 terug naar Noorwegen, bewerend koning te zijn en hij werd als zodanig erkend langs de kust, waar het christendom al bekend was. Deze gebieden werden door Olaf tot het christendom bekeerd, indien mogelijk met vreedzame middelen en indien nodig met geweld; hij stuurde ook missionarissen naar IJsland, waar de nieuwe religie in 999–1000 door het parlement (Althing) werd aangenomen. In hetzelfde jaar werd Olaf gedood in de Slag om Svolder. Vijftien jaar later werd een andere afstammeling van Harald Fairhair, Olaf II Haraldsson – die was teruggekeerd uit Engeland – in heel Noorwegen erkend als koning, inclusief het binnenland. Olaf werkte aan het vergroten van de koninklijke macht en het voltooien van de bekering tot het christendom van het land . Daarmee vervreemdde hij de voormalige stamhoofden, die Knoet van Denemarken (nu heerser van Engeland) om hulp vroegen. Olaf werd in 1030 gedood in de strijd met de Denen en boerenleiders bij Stiklestad.

Knoets heerschappij in Noorwegen bleek al snel impopulair bij de stamhoofden, en met steun van de bisschoppen werd de overleden koning Olaf tot sint verheven. St. Olaf, werd de patroonheilige van Noorwegen. Met de dood van Knoet in 1035 werd Olafs jonge zoon, Magnus , tot koning gekozen. Hij werd in 1047 opgevolgd door zijn oom Harald III Sigurdsson (Harald Hardraade), een voormalig commandant van de Vikingen in de keizerlijke garde in Constantinopel. Harald werd gedood tijdens een vergeefse poging om Engeland te veroveren in 1066.

De Olaf (Fairhair) koningen vestigden de Noorse monarchie stevig met de hulp van Engelse bisschoppen. In ruil daarvoor ontvingen kerken en abdijen het grootste deel van de landgoederen die de Fairhair- dynastie tijdens de eenwording van Noorwegen van de Viking-leiders had geconfisqueerd.

Na het bewind van de zonen van Magnus III droeg de toenemende macht van de kerk en vorst bij aan een eeuw van burgeroorlog. Tijdens het begin van de 12e eeuw breidden de koningen hun directe heerschappij over de verschillende provincies uit, en de familiearistocratie in Noorwegen raakte ontevreden. Met de toetreding van Harald IV (regeerde 1130–1136) begonnen belangengroepen binnen de Noorse samenleving troonpretendenten te steunen, en de kerk slaagde erin de burgerlijke onrust uit te buiten terneinde onafhankelijkheid te verwerven.

In de 16e eeuw maakte Noorwegen zich, net als een groot deel van Europa, los van de rooms-katholieke kerk. Deze verschuiving kwam toen de koninklijke familie zich tot het lutheranisme bekeerde, en het land volgde dat voorbeeld. Hoewel de staatskerk pas bijna een eeuw geleden officieel werd opgericht, was deze verschuiving naar het protestantisme de eerste glimp van de moderne Kerk van Noorwegen. In 1660 voerde het land de absolute monarchie in, waarna ‘Kerk van Noorwegen’ een passende term werd. Het land is echter niet langer officieel religieus; de Noorse grondwet, die ooit naar een specifieke staatsreligie verwees, zegt nu eenvoudigweg dat de Noorse waarden op religieuze en humanistische wortels zijn gebouwd. Dat wil echter niet zeggen dat de bevolking ver is afgedwaald van de staatsreligie: ongeveer 75 procent van de Noren beschouwt zichzelf nog steeds als lid van de Kerk van Noorwegen.

Traditionele religieuze praktijken van de Sami

Tegenwoordig praktiseren de meeste Sami-mensen het christendom. De traditionele religieuze praktijken van de Sami klinken echter nog steeds door in de moderne tijd en worden gevolgd door een minderheid van de Sami. Hun religie was gecentreerd rond sjamanen, noaidi genaamd, die in staat waren de fysieke en spirituele wereld met elkaar te verbinden. Deze noaidi raakten in trance om namens de gemeenschap de geestenwereld te bereiken, en gebruikten deze spirituele toegang om tovenarij uit te voeren. Goden in de Sami-religie waren voornamelijk op de natuur gebaseerd en vertegenwoordigden verschillende krachten en structuren die in de Sami-omgeving voorkomen, zoals de zon en de bomen.

Religieuze bezienswaardigheden

De lange religieuze geschiedenis van Noorwegen betekent dat het land tal van prachtige historische religieuze bezienswaardigheden heeft die bezoekers vandaag de dag kunnen verkennen. Een van de bekendste van deze bezienswaardigheden is de Nidaros-kathedraal in Trondheim, die rond het graf van St. Olav werd gebouwd. In Harstad kunnen bezoekers de Trondenes-kerk bezichtigen, de meest noordelijke stenen kerk van heel Noorwegen. Deze kerk staat er al sinds het midden van de 15e eeuw en heeft een ongelooflijke verrassing in petto: het eenvoudige uiterlijk doet bezoekers aannemen dat de binnenkant ook kaal zal zijn. Dit maakt het prachtige en sierlijk gedecoreerde interieur even onverwacht als ontzagwekkend. Dit zijn slechts enkele van de religieuze bezienswaardigheden die u kunt verkennen tijdens uw reis door Noorwegen; elke stad heeft zijn eigen kerk en geschiedenis.